Άτιτλον.

Σα να 'μαι κούφια και το καλούπι μου να πιάνει υγρασία από μέσα.

Οι δείκτες χορέψανε ώρες χωρίς ούτε άγγιγμα, ούτε χάδι.  

Με τα’ απομεινάρια μου στριμωγμένα στου στρώματος την άκρια την αριστερή-

Μαθαίνω να λέω το όχι κι εγώ.

Μα τα’ όχι τα δικό μου άλλον δεν ενοχλεί έξω απ’ όποιον το λέει,

άλλον δεν επηρεάζει.

Η άμυνα που μ’ ανάγκασαν να χτίσω γύρω μου εγκλώβισε κάθε τρίχα του κορμιού,

σαν παγωμένη στρώση νερού στο δέρμα και με τσούζει.

Φυσικά δεν προστατεύει.

Πως αδιαφορώ, μπορώ μόνο να προσποιηθώ,

αφού την αδιαφορία έμαθα να δέχομαι σα δέκτης.

Τα χέρια πέφτουν.

Κάνω ένα βήμα πίσω τη φορά.

Μαθαίνω να λειτουργώ με πράξεις.

Κι αυτό δυσάρεστα το γνώρισα,

άρα θα ‘ναι απ’ τα πολύτιμα.

Δεν υπάρχει μοναξιά μες τη μοναχικότητα.

Δεν έχω τρόπους να δείξω στο μοναχικό πώς νιώθω.

Μετράω τις άδειες στιγμές,

Περιτυλίγματα από καραμέλες που έφαγε άλλος.

Πλαστικά με δόσεις της παλιάς τους μυρωδιάς.

Κάποτε δοκίμασα κι εγώ κι ήταν γλυκές.

Τώρα μόνο απ’ τα υπολείμματα της μυρωδιάς

τη γεύση τους μαντεύω

και μ’ αυτήν για λίγο

το κούφιο μέσα μου γεμίζω

καθώς στη γλώσσα αισθάνομαι τις μνήμες.

Δεν κλαίω,

δεν είναι δάκρυα.

Η υγρασία είναι,

που πέρασε έξω από μέσα

και στάζει στο δέρμα.

Κι εσύ επειδή μπερδεύεσαι, θες να με ντύσεις μονωτικό υλικό.

Να την εγκλωβίσεις στα βάθη μου 

να μην τη βλέπεις.

Ξέρω, είναι ενοχλητική,

αφού ακόμα κι αυτή μέσα στη μούχλα που γεννάει,

σου απειλεί τους πάγους σου

τους στιβαρούς.

Μη φοβάσαι.

Οι δικοί σου πάγοι δε θα λιώσουν ποτέ απ’ την υγρασία μου.

Τη χειρότερη περίπτωση,

εγώ θα σαπίσω . -